 |
| Από την κινητοποίηση ενάντια στην αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου |
Μεγάλο αντεργατικό «παζάρι», πίσω από τις πλάτες των εργαζομένων, άρχισε σήμερα το πρωί στη Γενεύη για την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου, δηλαδή την ομολογημένη επιθυμία κυβέρνησης και ΣΕΒ να περισταλούν οι συνδικαλιστικές ελευθερίες. Στο παζάρι, εκτός του υπουργού Εργασίας συμμετέχουν οι περιβόητοι «κοινωνικοί εταίροι», μεταξύ αυτών και ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, αλλά και ο γενικός διευθυντής του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας (ILO), σε ρόλο συντονιστή.
Η συνάντηση γίνεται με στόχο τη «συναίνεση» για τη «συνδιαμόρφωση» μιας σειράς θεμάτων, που αφορούν από τη δομή και χρηματοδότηση των συνδικάτων μέχρι και τον τρόπο προκήρυξης των απεργιών. Άλλωστε ο συνδικαλιστικός νόμος περιλαμβάνεται ψηλά στην ατζέντα της τρόικας για τα Εργασιακά και της επικείμενης συνάντησης του κλιμακίου των δανειστών με τον υπουργό Εργασίας πιθανότατα την Πέμπτη 2 Οκτώβρη.
Με την τακτική του «λιγότερου κακού» η κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο ισχυρίζονται ότι μια ενδεχόμενη συμφωνία για την αλλαγή στον συνδικαλιστικό νόμο θα λειτουργήσει ως μέσο «εξευμενισμού» των δανειστών στο θέμα των πιέσεων για την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, αποφεύγοντας συνειδητά να πουν ότι κατά πάγια τακτική με τη μέθοδο της «σαλαμοποίησης» επιδιώκουν να περάσουν και τα δυο θέματα.
Όπως επίσης και ότι ήδη το υπουργείο Εργασίας, με τη συνδρομή των κοινωνικών εταίρων, συμπεριλαμβανομένης και της ΓΣΕΕ, «άναψε το πράσινο φως» των ομαδικών απολύσεων, όπως συνέβη με το παράδειγμα της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» Ασπροπύργου.
Τώρα όσον αφορά την «εμπλοκή» του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας γίνεται σκόπιμα, προκειμένου να πειστούν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα ότι είναι μονόδρομος η αποδοχή τέτοιων «μελετών» για το συνδικαλισμό, όπως αυτή του συγκεκριμένου οργανισμού. Μόνο που δεν λένε ποιας τάξης τα συμφέροντα εξυπηρετούν τέτοιου είδους οργανισμοί.
Επισημαίνεται ότι η τρόικα θέτει προς επίλυση: Τον τρόπο λήψης της απόφασης για απεργία, τη χρηματοδότηση των συνδικάτων, την επαναφορά του λοκ άουτ και το θέμα των συνδικαλιστικών αδειών. Η κυβέρνηση, για να αποφύγει το «σκόπελο», θέλει να παραπέμψει την επίλυση των ζητημάτων στη «διαδικασία», προκειμένου να αποφύγει τις λαϊκές αντιδράσεις. «Δούρειος ίππος» ο διαβόητος κοινωνικός διάλογος. Δηλαδή προώθηση των αντιδραστικών αλλαγών, αλλά αυτές να περάσουν μέσα από το διάλογο-«απάτη» των κοινωνικών εταίρων, που άλλωστε όπως και στα Εργασιακά και στις Συμβάσεις έχουν να αποδείξουν «πλούσιο» αντεργατικό έργο και πολύτιμη «εμπειρία».
Μεταξύ άλλων τα θέματα που έχουν ανοίξει είναι τα εξής:
- Η απεργία να αποφασίζεται από τα πρωτοβάθμια σωματεία με τη σύμφωνη γνώμη του 50+1% των εργαζομένων που είναι γραμμένοι στο συνδικάτο και όχι από τις διοικήσεις ή αυτούς που συμμετέχουν στα σωματεία και στις Γενικές τους Συνελεύσεις. Επιπλέον, θα προβλέπεται μεγαλύτερος χρόνος προειδοποίησης και υποχρεωτικά στάδια διαβούλευσης με την εργοδοσία, ενώ σχεδιάζεται να δοθεί στις επιχειρήσεις και το δικαίωμα της ανταπεργίας (λοκ άουτ).
Τα παραπάνω σημαίνουν ότι η κήρυξη μιας απεργίας θα είναι στο εξής πολύ δύσκολη, έως αδύνατη. Αλλά και στην περίπτωση που αυτή κηρυχτεί, ο εργοδότης θα εκβιάζει με λοκ άουτ, όπως έγινε τελευταία με το Καζίνο στο Λουτράκι. Με τη θέσπιση, εξάλλου, ακόμα πιο αυστηρών τυπικών προϋποθέσεων, θα είναι ευκολότερο για τα αστικά δικαστήρια να βγάζουν παράνομες όποιες απεργίες θα κηρύσσονται στο μέλλον.
- Περιορισμός της χρηματοδότησης των συνδικάτων, προκειμένου να στραγγαλιστούν οικονομικά, παρά το γεγονός ότι τα λεφτά προέρχονται από τις εισφορές των εργαζομένων και ποτέ δεν αποδόθηκαν στο ακέραιο. Στο στόχαστρο μπαίνουν, επίσης, οι συνδικαλιστικές άδειες, για να μπουν επιπλέον εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση, ενώ μελετώνται αλλαγές και στην οργανωτική δομή των συνδικάτων, με το πρόσχημα του «κατακερματισμού»! Τα σχέδια αυτά δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Το ζήτημα για «αλλαγή» του συνδικαλιστικού νόμου και ειδικότερα για τον τρόπο προκήρυξης των απεργιών είχε θέσει από τις αρχές του 2013 ο σημερινός υπουργός Εργασίας, Γ. Βρούτσης. Σε δηλώσεις του, έλεγε χαρακτηριστικά: «(...) Έχουν περάσει 30 χρόνια από τη θέσπιση του υφιστάμενου νόμου και οι εποχές και οι συνθήκες αλλά και οι ανάγκες του συνδικαλιστικού κινήματος επιβάλλουν -τουλάχιστον- να ανοίξει η συζήτηση».Οι παρεμβάσεις στη συνδικαλιστική δράση και στον τρόπο λειτουργίας των συνδικάτων «φωτογραφίζονται» και στην τελευταία έκθεση αξιολόγησης του ΔΝΤ, η οποία βάζει σε προτεραιότητα την απαλλαγή της «επιχειρηματικότητας από το υψηλό κόστος» που συνεπάγονται για το κεφάλαιο τα εργατικά δικαιώματα. Στα πλαίσια αυτά, επαναφέρουν και περιγράφουν συγκεκριμένες αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν στο ζήτημα των ομαδικών απολύσεων, του κατώτερου μισθού, αλλά και στον εξοπλισμό των επιχειρήσεων με το όπλο της ανταπεργίας (λοκ άουτ).
