(ΠΑΜE)-(Σύλλογος Προοδευτικών Γυναικών)
(Σωματείο Συνταξιούχων ΙΚΑ)-(ΠΑΜΕ υγείας πρόνοιας [παράρτημα])
(ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών γρ.Β.Αττικής)-(Συνδικάτο ΟΤΑ [παράρτημα])
(Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών)-(Π.Α.Σ.ΕΒΕ)
(Σύνδεσμος Συνταξιούχων Δ.Υ. Αθήνας [επιτροπή Β.Π.])

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΘΕΑΤΗΣ ΣΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ


Η πρόταση για γενική απεργία να συζητηθεί σε κάθε τόπο δουλειάς
Συνεδρίασε χτες η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ

Motion Team
Η οργάνωση της δράσης και της συμμαχίας της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στην πολιτική που υπηρετεί τα μονοπώλια, γίνεται σήμερα επιτακτική. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να υπερασπιστούν τη ζωή τους από την αντιλαϊκή θύελλα που αμείωτα τσακίζει τη ζωή τους ώστε να ξεπεραστεί η κρίση προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου.
Αυτό αναδείχτηκε στη χτεσινή συνεδρίαση της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, όπου τονίστηκε ότι η απάντηση των ταξικών δυνάμεων, της εργατικής τάξης στην αντιλαϊκή βαρβαρότητα πρέπει να είναι αγώνας διαρκής με όλες τις μορφές πάλης.
Σ' αυτό το πλαίσιο, όπως υπογραμμίστηκε και εισηγητικά, το κάλεσμα του ΠΑΜΕ για προετοιμασία γενικής πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας ενάντια στα νέα αντιλαϊκά μέτρα πρέπει να συζητηθεί σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε κλάδο, σε κάθε σωματείο, ανεξάρτητα από το αν οι ταξικές δυνάμεις πλειοψηφούν ή όχι. Η απεργία να οργανωθεί με στόχο να δοθεί ηχηρή απάντηση στην ολέθρια επίθεση που δέχεται ο λαός, να δώσει το έναυσμα για τη μαζική και σταθερή οργάνωση των εργαζομένων ενάντια στην καταιγίδα που σαρώνει κάθε λαϊκό δικαίωμα για να αντιμετωπιστεί η κρίση προς όφελος του κεφαλαίου.
Η επιτυχία της απεργίας θα κριθεί σημαντικά από τη διαρκή αποκάλυψη του ρόλου των πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων που στηρίζουν τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική. Από την ενίσχυση της συζήτησης για τους δύο δρόμους ανάπτυξης, την ανάδειξη της ανάγκης να γίνουν ριζικές αλλαγές σε επίπεδο οικονομίας. Χρειάζεται να δοθεί έμφαση στο ζήτημα «τέρμα οι θυσίες για τα κέρδη των καπιταλιστών», να αξιοποιηθεί η πείρα που δείχνει ότι οι θυσίες των εργαζομένων δε μπορούν να αποτρέψουν την κρίση, δεν εμποδίζουν την ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης.
Να οργανωθεί σωστά το άνοιγμα στους χώρους δουλειάς
Αποκτά μεγάλη σημασία η συζήτηση στους χώρους δουλειάς να οργανωθεί σωστά, με συλλογικές διαδικασίες να καταλήγει σε συγκεκριμένους στόχους πάλης και σχέδιο. Η ανάπτυξη της διαδικασίας αυτής πρέπει να είναι καλά προετοιμασμένη και να γίνεται διαρκής έλεγχος στην πορεία υλοποίησής της.
Στο πλαίσιο αυτό, οι ταξικές δυνάμεις πάνε παντού με το κάλεσμα του ΠΑΜΕ για γενική απεργία, με στόχο όχι μόνο να ληφθούν οι σχετικές αποφάσεις αλλά να γίνει κατανοητό το περιεχόμενο που χρειάζεται αυτή να αποκτήσει. Να καταδικάσει ο λαός τα μέτρα. Να συζητηθούν οι εξελίξεις και ποια είναι η διέξοδος που θα ωφελήσει τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Οπως σημειώθηκε και εισηγητικά, οι ταξικές δυνάμεις πρέπει να θέσουν το ζήτημα της απεργίας σε όλα τα ΔΣ των Σωματείων αλλά, χωρίς να περιμένουν πότε θα γίνουν, να απευθύνονται στους εργάτες. Να γίνουν ουσιαστικές συζητήσεις, συσκέψεις, συνελεύσεις και να ληφθούν αποφάσεις. Να πάρουν το λόγο οι εργαζόμενοι και να προχωρήσουν με τη συμβολή των ταξικών δυνάμεων σε συγκεκριμένο σχεδιασμό ανάπτυξης της δράσης στον κάθε χώρο δουλειάς. Σχέδιο που θα βοηθά να ξεπεραστεί ό,τι εμποδίζει την επιτυχία της απεργίας και αυτό σημαίνει συγκεκριμένες παρεμβάσεις, πρωτοβουλίες για τα κλαδικά ζητήματα, δράσεις που θα καλλιεργούν αγωνιστικό κλίμα.
Οπου οι ταξικές δυνάμεις είναι μειοψηφία να αξιοποιούν τα ψηφοδέλτιά τους και τους συνδυασμούς, να μπαίνουν μπροστά για κάθε πρόβλημα στο χώρο δουλειάς, να δρουν σα να είναι αυτές η πλειοψηφία στον κλάδο. Ολα τα παραπάνω απαιτούν υπομονετική και επίμονη δουλειά, καλή γνώση των εξελίξεων σε κάθε κλάδο, γνώση των διαθέσεων των εργατών, της στάσης και των ελιγμών των άλλων δυνάμεων.
Στις τοποθετήσεις που ακολούθησαν τονίστηκε η ανάγκη της συστηματικής εξειδικευμένης παρέμβασης σε κάθε χώρο δουλειάς. Επίσης, επισημάνθηκε η υπονομευτική δράση των άλλων δυνάμεων που καλλιεργούν αυταπάτες σε κλάδους ότι «εμάς δε μας αφορούν τα μέτρα» και σε άλλους κλάδους πως «ό,τι πάθαμε, πάθαμε, δε θα μας πειράξουν άλλο». Αυταπάτες που προσπαθούν να δημιουργήσουν κλίμα εφησυχασμού.
Ακόμα, έγινε ιδιαίτερη αναφορά για το ζήτημα των παιδικών σταθμών, δηλαδή για τον αποκλεισμό δεκάδων χιλιάδων παιδιών από αυτούς και για την υπονόμευση των υπηρεσιών που παρέχουν, οι οποίες παίζουν σημαντικό παιδαγωγικό ρόλο. Τονίστηκε ότι πρέπει τα συνδικάτα να αναπτύξουν συγκεκριμένες παρεμβάσεις με τη συμμετοχή των ίδιων των γονιών.


Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

Θα μας πεθάνουν, ή θα τους πεθάνουμε





Οι πολλοί δεν έχουν να φάνε, κι αυτοί που κρατάνε τα κλειδιά της αποθήκης με τα τρόφιμα κολυμπάνε στο χρυσάφι. Αυτή είναι η εικόνα που διαμορφώνεται με αφορμή αυτό που χαρακτηρίζουν «διατροφική κρίση». Δε σημαίνει έλλειψη τροφίμων, αλλά υψηλές τιμές που κάνουν απαγορευτικά τα τρόφιμα για μεγάλες μάζες πληθυσμού. Είναι μία από τις στιγμές που ο καπιταλισμός και η βαρβαρότητα είναι συνώνυμα.
***
Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Στη μία μετά την άλλη τις αναλύσεις τους οι αστοί παρότι διατηρούν τον όρο «κρίση χρέους», μιλάνε παράλληλα και για κρίση κερδοφορίας και αναγνωρίζουν επίσης ότι με μέτρο την «ανταγωνιστικότητα», δηλαδή τους όρους που θα διασφαλίζουν τη διαρκή αύξηση των κερδών, το πράγμα δεν προχωράει. Παραμένουν όμως δέσμιοι της αντίφασης του συστήματος. Δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς να κυνηγά κέρδη, δεν μπορεί χωρίς την ανταγωνιστικότητα. Γι' αυτό και το ξεπέρασμα της γενικής καπιταλιστικής κρίσης συνοδεύεται πάντα με καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Ηδη μιλάνε για σύγκρουση με γεωπολιτικά χαρακτηριστικά χωρίς ακόμα να διευκρινίζουν αν θα 'χει τη μορφή και γενικευμένου πολέμου (από μια τέτοια οπτική μπορεί να γίνει πιο εύκολα κατανοητή και η επιμονή της ελληνικής κυβέρνησης να «δέσει» την εφαρμογή της πολιτικής της με ένταση του αυταρχισμού, που παραπέμπει σε «καθάρισμα της αυλής» ενόψει πολέμου στον περίγυρο...).
***
Ο κυνισμός με τον οποίο η αστική τάξη αρθρογραφεί πια για «βαρύ τίμημα», που αναγκαστικά θα πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα, δηλώνει όξυνση του ταξικού πολέμου. Και ως τέτοιος για την εργατική τάξη σημαίνει συγκέντρωση δυνάμεων με στρατηγικό στόχο να πληρώσουν την κρίση οι καπιταλιστές, να γίνει η κρίση από απειλή για την εργατική τάξη, σημείο καμπής για την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών.

***
Ολα τα μέτωπα είναι πλέον ανοιχτά. Η οξύτητα, μάλιστα, με την οποία η κυβέρνηση θέλει να επιβάλει την πολιτική της οδηγεί σε καταστάσεις βαρβαρότητας. Το μαρτυρούν τα παραδείγματα από το χώρο της Υγείας. Κάθε περικοπή έχει κόστος σε ανθρώπινες ζωές κι ας παρουσιάζεται σαν νοικοκύρεμα. Οταν - χτεσινό το παράδειγμα - φτάνουν να ερίζουν το νοσοκομείο με το ΙΚΑ ποιος θα κάνει άρα και θα έχει το κόστος σε «αντιδραστήρια» για μια εξέταση για ηπατίτιδα, τα πράγματα είναι άσχημα. Ο άρρωστος περιμένει αφού δεν έχει να πληρώσει και στο μεταξύ κινδυνεύει τόσο αυτός όσο και οι γύρω του. Οικογένειες φτάνουν σε κατάσταση οικονομικής κατάρρευσης προκειμένου να τα βγάλουν πέρα με το αυξημένο κόστος που συνεπάγεται η αναγκαστική προσφυγή στον ιδιωτικό τομέα. Τα παραδείγματα αναρίθμητα. Οικογένειες στο δρόμο έφτασαν στα όρια του σηπτικού σοκ οπότε αναγκαστικά τους μάζεψε το ΕΚΑΒ και μόνο έτσι απόκτησαν πρόσβαση στη νοσηλεία. Οι ανασφάλιστοι, έλεγε το ρεπορτάζ χτες, πάνε στα δημόσια νοσοκομεία με την ελπίδα ότι θα τους δεχτούν. Αλλιώς, πεθαίνουν. Οι θάνατοί τους δεν καταγράφονται στα θύματα της κρίσης. Είναι όμως ήδη στατιστικό δεδομένο αυτού του είδους το «φάρμακο». Παράλληλα, οι καπιταλιστές που επενδύουν στην Υγεία κάνουν χρυσές δουλειές, με το κράτος να τους εξασφαλίζει πελατεία. Παράδειγμα, οι αιμοκαθάρσεις, όπου το δημόσιο σύστημα σε στέλνει αναγκαστικά σε ιδιωτικές κλινικές. Κέρδος εξασφαλισμένο αφού δε γίνεται να ζήσει άνθρωπος χωρίς αίμα.
Οι λέξεις μοιάζουν στεγνές όταν περιγράφουν τέτοιες καταστάσεις. Αυτός που δεν είναι στο δρόμο μπορεί μόνο να φοβηθεί μη βρεθεί στο δρόμο, δεν μπορεί και δε φταίει γι' αυτό να καταλάβει τι σημαίνει «κατάσταση σηπτικού σοκ» για έναν άνθρωπο. Ούτε καν η λέξη βαρβαρότητα μπορεί να πει την αλήθεια. Μιλάμε για ανθρώπους έναν προς έναν. Και είναι αυτό ακριβώς που κάνει απόλυτη τη θέση - άρνηση: Καμιά ανοχή στη βαρβαρότητα.
Απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα οι θέσεις του ΚΚΕ για την Υγεία είναι θέσεις για την υπεράσπιση της ίδιας της ζωής. Το «κανένας ανασφάλιστος, κανένας χωρίς γιατρειά» είναι η ελάχιστη ανεκτή βάση αναφοράς. Με ανάλογο τρόπο σ' όλα τα μέτωπα η αντιπαράθεση πλέον αφορά στο «ποιος - ποιον» σε επίπεδο εξουσίας.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ